Internet verhuftert

Deze week schreef ik mijn eerste artikel voor mijn weblog over "Mens en Technologie" op het Brabants Dagblad. Al snel plaatste een dame, genaamd Anja, een tweetal commentaren. In haar reageersels verwees zij mij fijntjes op een tweetal spelfouten die ik had gemaakt. Zo had ik "asprientjes" geschreven in plaats van "aspirientjes". En was bij het woord "co-auteur" de letters "u" van mijn toetsenbord afgegleden.

Natuurlijk is dit een fout van mijn kant. Ik had mijn stukken tekst nog beter moeten nalezen. Of door een spellingschecker moeten heenhalen. Of nog beter door een complete redactieraad moeten laten beoordelen. Maar zo werkt het medium van een blog niet. Je schrijf iets. Je leest het een paar keer door. Indien nodig, maak je een paar verbeteringen en dat is het dan. Publiceren maar. Bij een blog moet ik ook altijd denken aan de - naar in mijn ogen - wijze woorden van internet visionair Adam Curry. In de titel van zijn persoonlijke blog stond destijds: "Speltsjekken is voor mietjes". 

En toch raakte Anja een gevoelige snaar bij mij. Ik kreeg even een steek door mijn maag. Dankbaar voor het feit dat ze mij op mijn fouten wees, het gaf mij immers de mogelijkheid om ze te verbeteren, maar waarom moest er zo'n toon tegen mij aangeslagen worden? Het zal misschien aan mij liggen, maar ik vind het in ieder geval niet prettig wanneer iemand tegen mij zegt: "Leer eerst eens goed Nederlands te schrijven of ga een basiscursus Nederlands volgen.", "Weer een blunder!"

Ik ken Anja niet. En zij kent mij niet. Wat geeft Anja dan het recht om zo'n toon tegen mij aan te slaan? Misschien ben ik wel hartstikke woordblind, en mag ik juist hartstikke trots op mijzelf zijn dat ik in staat ben om een aantal woorden fatsoenlijk achter elkaar te schrijven. Waarom zo'n vooroordeel? Waarom mij neersabelen om een tweetal spelfouten?

Het is jammer genoeg een duidelijke trend op Internet: de verhuftering. Het Internet maakt zo makkelijk om anoniem te reageren. Om digitaal een vuilnisbak over iemand heen te storten, zonder dat je je zorgen hoeft te maken over het effect van je woorden. Sla de commentaren bij een willekeurig online krantenartikel er maar eens op na. Van het overgrote deel lusten de honden geen brood. Het zijn niets anders dan ordinaire scheldpartijen. Een uitlaatklep voor de donkere kant van de ziel. 

Er totaal niet op gericht om een dialoog aan te gaan. En dit is zo zonde. De online encyclopedie Wikipedia laat duidelijk zien waar we met zijn allen toe in staat zijn als we de krachten bundelen. Of denk bijvoorbeeld aan de website PatientsLikeMe, waar zwaar zieke mensen hun ziektebeeld achterlaten opdat anderen er van kunnen leren. Waarom dan zo negatief? Waarom nutten we het cognitief overschot niet op een betere manier uit? Is dit dan de aard van het beestje?

Een van mijn voormalige bazen heeft mij ooit eens gezegd dat email relaties kapot maakt. Beter is het om iemand fysiek te benaderen. Elkaar even diep in de ogen aan kijken en zeggen wat je op je lever hebt. Is vaak niet leuk. Doet even pijn. Maar dan kun je vaak wel weer samen door een deur. Jammer dat Anja bij voorbaat de deur al in mijn gezicht gooit.