Duivestein

Hack jezelf

Lepht Anonym is een biohacker, een transhumanist. Door met huis-tuin-en keukengereedschappen in  haar eigen vlees te snijden en allerlei sensoren onder haar huid aan te brengen is zij erin geslaagd om nieuwe zintuigen te ontwikkelen. Zo had zij bijvoorbeeld kleine metalen schijfjes in haar vingertoppen geïmplanteerd waarmee het mogelijk was om de vorm en sterkte van elektromagnetische velden aan te voelen. Ook heeft zij in haar knie een chip aangebracht, de zogenaamde Southpaw, die haar voortdurend het magnetische noorden fysiek laat voelen. De bedoeling is dat het continue signaal haar brein zodanig aanpast, dat Lepht hetzelfde richtingsgevoel als een duif ontwikkelt.

Lept Anonym is niet de enige die middels technologie zichzelf probeert te upgraden. De Iraaks-Amerikaanse Wafaa Bilal heeft onder het mom van kunst op de achterkant van zijn schedel een titanium plaat door een tattoo en piercing artiest laten implanteren. Een camera kan op deze plaat worden gemonteerd. Iedere minuut maakt deze camera een foto van hetgeen er achter hem afspeelt. Via de website The 3rd I kunnen deze beelden in realtime worden gevolgd. Dit project zou oorspronkelijk een jaar moeten duren, maar na enkele maanden moest een gedeelte van de plaat verwijderd worden, aangezien Bilal voortdurend hoofdpijn had.

In 2008 slaagden drie wetenschappers – Venter, Hamilton Smith en John Glass – erin om ’s werelds eerste synthetische levensvorm te maken. Met behulp van een computer ontwierpen ze een compleet nieuwe DNA structuur die in de natuur niet voorkomt. Deze sequentie hebben ze vervolgens in een DNA-loze cel ingebracht. Deze levenloze cel accepteerde dit DNA klakkeloos en begon direct een eigen leven te leiden. De cel bleek zelfs in staat te zijn om zichzelf te reproduceren. Leven is programmeerbaar!

Door het glas breken

Cloud bedrijf EMC schat dat er wereldwijd momenteel 800.000 petabytes aan informatie (1 petabyte is 1 miljoen gigabytes) is opgeslagen. Volgens de Universiteit van Californië in San Diego consumeren Amerikaanse huishoudens iedere dag ongeveer 3,6 zettabytes (1 miljoen petabytes is 1 zettabyte) aan informatie. De verwachting is dat deze aantallen in de toekomst alleen nog maar zullen toenemen.

We worden dus dagelijks gebombardeerd met informatie. Televisie, radio, kranten, tijdschriften, pinbetalingen, sociale netwerken, smartphones etcetera dragen allemaal hun steentje bij aan deze explosie van data. Deze informatiefragmenten absorberen we bewust of onbewust. 

Het bedrijf Go-Globe onderzocht wat er zoal in 60 seconden allemaal op het web gebeurt. Zo worden er bijvoorbeeld in 1 minuut tijd meer dan 600 video’s op YouTube gezet, meer dan 1500 blogpost gepubliceerd, meer dan 70 domeinnamen geregistreerd, meer dan 370.000 minuten gebeld met Skype en meer dan 500.000 keer gereageerd op Facebook. Niet bij te benen dus. Het deed Mitchell Kapor, de oprichter van de Lotus Development Corporation, ooit verzuchten: “Getting information off the internet is like taking a drink from a fire hydrant."

Het is eén van de structurele problemen van het huidige web, dat we door de bomen het bos niet meer zien. Er is zoveel informatie op het web aanwezig dat we niet in staat zijn om alles op te zoeken, laat staan te bevatten. Er is simpelweg te veel informatie. John Battelle, de auteur van het boek 'The Search: How Google and its Rivals Rewrote the Rules of Business and Transformed our Culture', verwoordt het als volgt: “That vastness is causing another kind of Web blindness: a sense that we know there’s stuff we might want to find, but have no idea how to find it. So we search in the hope it will somehow find us.” 

Frappant is dat Toffler het begrip information overload introduceerde voordat het internet überhaupt bestond. In het huidige informatietijdperk zijn de door hem beschreven problemen dankzij het internet alleen nog maar groter geworden. Iedereen en alles heeft tegenwoordig een internetverbinding en draagt zodoende zijn steentje bij. 

In 1996 deed de filosoof Ivan Illich tijdens een conferentie in Amsterdam de volgende uitspraak: “We might already be beyond the age of speed by moving into the age of real-time. The move towards real-time is one way out of the world of speed.” Of zoals de Finse visionair Teemu Arina het zo mooi verwoord “We move from the mechanical age of speed into the digital age of real-time.” We gaan van de 'mechanical age of speed' naar de 'digital age of real-time'. Onze voorouders zeiden ook al dat ze het niet meer konden bijbenen, maar in het digitale tijdperk wordt snelheid ‘nu’, real-time dus.

Ook zij schetsen een toekomst waarin alles en iedereen, dankzij computerchips en sensoren aka The Internet of Things, continu verbonden is met het internet. Zij voorspellen dan ook een toekomst waarbij nog meer informatie ons leven zal binnendringen en verstoren. Zij opteren voor hetgeen zij “calm technology” noemen. Deze technologie zorgt er voor dat informatie zich op basis van relevantie voortdurend beweegt van de periferie naar het centrum van onze aandacht.

Het gevaar bestaat dat door de bomen het bos niet meer gezien wordt. De overvloed aan informatie kan er zelfs voor zorgen dat iemand letterlijk ziek raakt. 'Continuous Partial Attention' noemt Linda Stone deze ziekte. Het belang van goede filters, patroonherkenning en keurmerken wordt in de nabije toekomst steeds belangrijker. En dit is iets van alle tijden.

Marshall McLuhan, het orakel van het elektronische tijdperk, zei ooit al: “Information overload is an opportunity for pattern recognition”. De hedendaagse mediafilosoof Clay Shirky verwoordde dit ooit als volgt: “It’s not information overload. It’s filter failure.”  Auteur Clay Johnson stelde in zijn boek 'The Information Diet: A Case for Conscious Consumption' het volgende: “It´s not information overload, it´s information overconsumption that´s the problem”. Hij trekt een directe parallel in de wijze waarop we voedsel en informatie consumeren. Het liefst eten we snacks met veel suiker, hetgeen uiteraard slecht is voor ons lichaam, en zo gaan we ook om met informatie. We willen het liefst zoveel mogelijk korte berichtjes met een hoog entertainment karakter. Onze hersenen hunkeren naar deze digitale snacks.

 

In zijn boek stelt hij dan ook voor dat we ons houden aan een informatie dieet. Eet gezond en met mate past hij hiermee toe op informatie. Mensen moeten zichzelf aanleren om zichzelf beperkt bloot te stellen aan de continue stroom aan informatie. Slechts enkele malen per dag moet je je hierin laten onderdompelen. Niet echt een filter, maar pure onthouding.

Brian X. Chen, auteur voor Wired en auteur van het boek 'Always On: How the iPhone Unlocked the Anything-Anytime-Anywhere Future--and Locked Us In' ziet dit anders. Volgens Chen zijn apparaten als smartphones en tablet pc’s een voorbeeld van de nieuwe filters om goed om te kunnen gaan met al deze informatie: “Newer always-connected mobile devices, such as iPhones, Android smartphones, and Apple’s new iPad tablet, have introduced a smarter interface, thereby migitating Internet distractions and making data more usable.”

De smartphone is hiermee één van de 'form factors' zoals Bill Gates het in zijn 'Information at Your Fingertips 2005' visie verwoordde. Het nieuwe digitale tijdperk vereist echter dat we verder kijken dan het scherm dat door onze vingertoppen wordt beroerd. 'Breaking through the glass' is de manier waarop we in toekomst met informatie om moeten gaan. De Microsoft Kinect en Siri zijn de eerste voorboden van deze nieuwe manieren.