Over de grens

Twee weken geleden, op 2 oktober 2012, nam de president van onze rechtbank afscheid. Hij deed dat op een bijzondere manier. De medewerkers van de rechtbank ’s-Hertogenbosch konden die dag op allerlei manieren over de grens van hun dagelijks werk heen kijken door voor elkaar workshops te organiseren.

Zo hielden collega’s van het team insolventies een quiz waarbij medewerkers werden getest op hun kennis van faillissementen en schuldsaneringen. Ook het team familie- en jeugdrecht bevroeg medewerkers op ludieke wijze over het rechtsgebied. Daarnaast waren er onder meer workshops over Europees Recht, rechtspraak in het digitale tijdperk en over het Europese Hof voor de rechten van de Mens. Ook was er een liveverbinding met een zittingzaal in de rechtbank in Mönchengladbach waar we een politierechterzitting konden volgen. Dat was een letterlijk kijkje over de grens.

Een andere optie was het maken van een stadswandeling. Maar het was niet een gebruikelijke tour langs alle mooie plekjes van ’s-Hertogenbosch. De wandeling die wij liepen was door een verborgen stad. Natuurlijk liepen we door de Uilenburg, over de markt en naar de Sint Jan. Maar wij kregen er heel andere verhalen bij te horen dan een toerist gewend is. Want in welke andere rondleiding krijg je te horen hoe het er aan toegaat in de nachtopvang, welke groepjes daklozen in de binnenstad op welke bankjes zitten, waar de gemeente waterkranen heeft geplaatst, en -niet te vergeten- over Maria die de daklozenkrant verkoopt? In twee uur tijd kregen wij dus allerlei bijzonderheden te horen over ’s-Hertogenbosch die in geen enkele reisgids staan. En dan waren er ook nog de boeiende verhalen van onze gids, een voormalig dakloze, over zijn eigen leven. Geboren en getogen in het Bossche, nam zijn leven een geheel andere wending in de puberteit.

Als mens en ook als rechter weet ik natuurlijk dat er dak- en thuislozen zijn. Je ziet ze als je door de stad loopt. Af en toe koop ik een daklozenkrant onder aan de roltrappen van het station. Maar verder stond ik er niet zo bij stil. Het bleef een ver van mijn bed gebeuren. Deze stadswandeling was een bijzondere ervaring waardoor ik, als ik nu door de stad loop, bepaalde plekken toch met andere ogen bekijk. De stad is op een andere manier gaan leven. Ik heb het gevoel dat ik een klein beetje over de grens heb gekeken. En het klinkt als een cliché, maar ik kan deze wandeling door de verscholen stad een ieder aanraden die zijn stad eens met een andere bril op wil zien!