« Hier doen we het (ook) voor! | Hoofdmenu | Rechtbank Oost-Brabant »

12 december 2012

Verloren en gestolen

Vorige week las ik in de krant – en helaas was het niet de eerste keer – dat een rechter zijn dossiers per ongeluk in de trein had laten liggen. Eerder die week was al een deel van een kopie van het dossier van het gerechtshof gestolen uit de auto van een griffier.
Het verlies van stukken is een nachtmerrie voor iedere rechter of griffier. Laat daar geen misverstand over bestaan. Hoe ik dat zo goed weet? Ook bij mij sloeg jaren geleden blinde paniek toe toen ik er bij thuiskomst achterkwam dat mijn tas met dossiers blijkbaar onder mijn snelbinders vandaan was geglipt.

Het verliezen van stukken is uitermate slordig. Er is ook geen excuus voor. De samenleving mag erop rekenen dat wij als medewerkers van de rechtspraak zorgvuldig omgaan met vertrouwelijke informatie. De eenvoudigste en meest voor de hand liggende oplossing om het kwijtraken van dossiers te voorkomen, is natuurlijk ze niet meer mee naar huis te nemen. Maar zo eenvoudig ligt dat toch niet. Wil ik namelijk goed voorbereid op een zitting verschijnen, dan zal ik toch echt ook een of twee avonden thuis moeten besteden aan mijn dossiers. En dat geldt voor veel collega’s. Want onvoorbereid aan een zitting beginnen is vanzelfsprekend geen optie.

Digitalisering is een goede oplossing. Gelukkig komen ook steeds meer dossiers digitaal beschikbaar. De afgelopen weken heb ik een dik dossier vooral vanaf het beeldscherm gelezen. En ook als ik er thuis aan wilde werken, hoefde ik alleen maar in te loggen op ons systeem om er over te kunnen beschikken. Dus geen risico op verlies van het dossier en -ook heel fijn- geen gesleep meer met kilo’s papier. Maar zolang niet alle stukken digitaal te raadplegen zijn, is waakzaamheid geboden als je stukken meeneemt naar huis.

Hoe het is afgelopen met mijn verloren dossiers? Na de ontdekking ben ik natuurlijk meteen mijn route teruggefietst, maar ik trof geen tas meer aan. En ook heb ik het verlies gemeld bij de politie. Toen ik daarna thuiskwam bleek iemand mijn tas al te hebben gevonden en hem te hebben thuisbezorgd. Wat een opluchting! Er waren dus geen persoonsgegevens op straat beland. Tijdens het ritje van de politie naar huis flitste het woord ‘ontslagen’ telkens door mijn hoofd. Ik vreesde met grote vreze voor mijn baan. Zo ver is het niet gekomen. Ik kreeg wel een uitbrander toen ik het voorval opbiechtte aan mijn leidinggevende. En dat was mijn verdiende loon.

Posted by Brabants Dagblad on december 12, 2012 at 02:33 nm | Permalink

Reacties

Maar wat als de stukken wel in verkeerde handen waren gekomen met alle gevolgen van dien? Andere vraag die niet gelijk betrekking heeft op uw ingezonden stuk: Hoe gaat u te werk bij een rechtszaak. U zegt dat u zich voorbereid. Moet ik me voorstellen dat u alle boeken doorpluist met wetgeving want voor elk regeltje is weer een regeltje. En hoe komt u dan tot een oordeel.Heeft u dan overleg met collega's want ik ga er vanuit dat u soms ook raad nodig heeft om tot een goed oordeel te komen. Werkt geweten mee? Tuurlijk elke zaak is anders maar ik ben er best benieuwd naar.

Geplaatst door: J.L.Huiskes | 14 dec 2012 00:45:19

Geachte heer Huiskes,

Bedankt voor uw reactie. Als mijn tas niet was teruggebracht, zouden de persoonsgegevens uit die dossiers op straat zijn beland. Enorm vervelend voor alle betrokken partijen. Om die reden stelt de rechtbank de betrokkenen er dan ook meteen van op de hoogte.
In zijn algemeenheid geldt dat als je iets van een ander vindt, je dat behoort terug te geven. Niet voor niets maken we melding van verloren/gestolen stukken, zodat iemand weet wat hem te doen staat. Als iemand het vervolgens doorgeeft aan anderen, terwijl hij wel weet van wie het is, dan is hij geen eerlijke vinder.
Uw vragen over hoe ik me als strafrechter voorbereid op een zitting, vind ik interessant voor een volgend blog. Op dat onderwerp kom ik dus terug.

Geplaatst door: Lieneke de Klerk | 31 dec 2012 10:11:06

De reacties op dit bericht zijn afgesloten.