Een bijzondere zaak

Omdat ik al heel erg veel moet lezen voor mijn werk, schiet het lezen van een boek er doordeweeks nogal eens bij in. Een vakantie is voor mij dan ook een goede tijd om een inhaalslag te maken. En aangezien ik niet over een e-reader beschik, sleep ik altijd een hele stapel boeken achter me aan, waarheen we ook gaan.

Deze vakantie zat in de stapel ook het boek De Breuk van advocaat Gerard Spong. Een boek dat hij schreef over een van zijn opmerkelijkste zaken. Het gaat over een arts die verdacht werd van het vermoorden van zijn echtgenote.

Ook voor mij was dit een bijzondere zaak. Ik was namelijk een van de drie rechters die de zaak bij de rechtbank behandelden. Het bijzondere aan de zaak zat ‘em met name in - zoals Spong het kernachtig verwoordt - “het buitengewone en op onderdelen ronduit bizarre feitencomplex”. De feiten in deze zaak waren inderdaad bepaald niet alledaags. En voor ons als rechters bleek deze zaak ook niet eenvoudig te kraken. Was er nu wel of niet sprake van een breuk in het strottenhoofd van het slachtoffer?

Wat ons oordeel was zal ik hier niet vertellen want dan is het minder leuk om het boek te lezen. De nieuwsgierigen kunnen de uitspraak vanzelfsprekend wel vinden op www.rechtspraak.nl.

Ook al weet ik natuurlijk precies hoe de rechtbank en later het gerechtshof hebben geoordeeld, toch bleef het voor mij interessant om te lezen hoe Spong deze zaak als advocaat heeft aangepakt. Alleen al om die reden zou het verplichte kost moeten zijn voor elke strafrechter en officier van justitie.

Niet over nacht ijs
Teleurstellend vond ik de beschouwing van de verdachte aan het einde van het boek. Hij schrijft daar dat het de rechterlijke macht niet te doen was om de waarheid, maar dat vooraf al werd uitgegaan van zijn schuld. Ik bestrijd dit ten zeerste. Van een bij voorbaat vaststaande schuldigverklaring was absoluut geen sprake. Ik kan naar eer en geweten zeggen dat wij bij ons oordeel zeer nauwkeurig hebben gewikt en gewogen en daarbij alle standpunten van de officier van justitie en die van de advocaat uitvoerig in raadkamer hebben besproken. Uiteindelijk hebben wij geoordeeld zoals wij hebben gedaan.

Een van mijn dochters heeft De Breuk inmiddels ook gelezen. Zij was erg onder de indruk van al het werk dat Spong in de verdediging van zijn cliënt had gestoken. Hij werd daarbij overigens zeer geholpen door zijn cliënt, die was afgestudeerd in de medicijnen. Ook om die reden was het denk ik voor hem een opmerkelijke zaak.
Als mensen mij wel eens vragen naar zaken mij het meest zijn bijgebleven, moet ik ook altijd aan deze zaak denken. Nu kan ik de vragenstellers verwijzen naar dit boek.